Verslag 8

Nou, sinds ik beloofd had dat ‘jullie vanaf nu weer vaker van me zouden horen’ is er al een maand voorbij gegaan. Dus dat was gelogen. Het was een drukke maand, die voorbij gevlogen is...

Na dat ik het laatste verslag had gepost had ik nog een week voor dat Gijs zou komen, en om alles tot in de puntjes te plannen. Nieuwe outfits kopen, nagels laten doen, een massage om te ontspannen. Want men, wat was ik gespannen, en wat kon ik niet meer wachten. Klinkt vast super overdreven, maar Gijs is nou eenmaal leuk. 2 april stond ik op het vliegveld te wachten. Ik gok dat ik redelijk hysterisch ben geweest, twee mensen vroegen of ik alsjeblieft stil kon blijven staan. Ik had ze bijna op hun bek geslagen, uit pure enthousiasme. Om half 11 belde Gijs me, precies toen ik hem belde (OMG so meant to be!!!), waar ik was. We spraken een plek af en...
Daar kwam hij aan, als een oase in een droge woestijn. Ik wilde naar hem toe rennen, maar ik werd tegengehouden door een zwetende bewaker. Die ons godverdomme nog een minuut langer van elkaar gescheiden hield. Wat een achterlijke maloot. Anyways, eindelijk weer samen, yay! Gijs wilde uiteraard eerst even roken, en daarna hebben we de trein gepakt naar mijn woonplaats in Bangkok. Het was teeering warm, als ik zo vrij mag zijn me zo uit te drukken, en we zweten dan ook beiden peentjes. Lekker charming als je elkaar na 2 maanden weer voor het eerst ziet. Maar het was bijna 40 graden! Ik heb Gijs ons appartementje laten zien, en de kamer where the magic happens, and trust me, the magic happend. Bah, niet lezen mam. We hadden voor 2 dagen een romantic hotel geboekt, dus daar zijn we ’s middags heen gegaan. Die dagen hebben we niet te veel gedaan, gewoon lekker gezwommen, gegeten en bijgeslapen.
Ik ben een beetje vergeten wat we vrijdag hebben gedaan, maar zaterdag moesten Chantal, Demi en ik om 4 uur ’s nachts ergens in Bangkok zijn waar ons busje voor de visarun zou vertrekken. We moesten voor de 17e allemaal het land uit zijn geweest om ons visum te verlengen, en het kwam ons allemaal niet zo goed uit. Toen hebben we dus maar besloten om voor 50 euro in een dag op en neer te gaan naar Cambodja. Heel luxe hoor, want je hoeft in geen enkele rij te staan, en de organisatie regelt alles terwijl jij in een hotel aan het ontbijten bent (na een paar uur in een heel luxe minivan te hebben gezeten, waar we met wat ‘I’m carsick, I’m nauseous, we want to sit together’ de voorste stoelen hadden opgeeist en helemaal gestrekt konden liggen). Rond 5 uur ’s middags waren we weer terug in Bangkok en was ons visum verlengt!
Gijs (die nog geen seconde stil kan zitten) begon al snel te zeuren dat hij wel een tripje wilde maken. Dus zondag nacht om 2 uur hebben we nog een tripje geboekt naar Koh Chang, het grootste eiland van Thailand. We wilde heel graag een hutje op het strand, met een hangmat en cocktails, weet je wel? De volgende morgen vertrokken we om 7 uur in een bus te zitten, en vervolgens nog 1 uur met een ferry. Eind van de middag kwamen we aan, en stonden er allemaal taxi’s om ons op te pikken. We hadden een super fijn resort, met hele mooie huisjes op het strand. En niet een, maar twee (!!!!) hangmatten OMG! Nee, het was echt heel mooi. We hebben de zonsondergang gekeken op een mooi platform boven de zee en de rotsen, waar ze de lekkerste mojito’s maakte. We hebben op olifanten gereden en Gijs heeft er mee gezwommen, ik niet (ja, inderdaad, omdat ik een schijterd ben) en gesnorkeld. Helaas werd ik in ons perfecte resort, op ons perfecte eiland ziek. Lekker typisch. En was ik ook nog eens vet verbrand waar ik ook ziek van werd. Maar al met al was het een super fijne tijd! Toen we terug kwamen was het bijna tijd voor Songkran. Wat een madness is dat hee. 3 dagen lang spuit iedereen je helemaal nat met water, en het liefst gooien ze nog een emmer ijswater over je heen, vooral als je farang (buitenlander) bent. Wij hebben het op Khao San gevierd, erg leuke en vreemde ervaring. Na Songkran moest ik weer aan het werk.
De week erna zijn Gijs en ik op woensdagmorgen vertrokken naar het vliegveld om naar Surat Thani te vliegen, en vlucht van een uurtje. Daarna nog 3 uur met de ferry en toen kwamen we rond 6 uur aan op Koh Pangan. Daar staan dan weer allemaal taxi’s die je naar de resort brengen. We hadden al geboekt, maar kwamen er daar achter dat ons hotel 50 minuten van de pier zat, dat vonden we een beetje lang. En het zou ons ook nog eens kei veel geld kosten voor de taxi. We hebben toen besloten om samen met twee Nederlandse meisjes uit te stappen, en daar wat te zoeken. We hebben uiteindelijk een kamer weten te boeken, wat verder prima was. We hebben wat gegeten en zijn toen gaan slapen. De volgende dag hebben we een scootertje gehuurd en hebben we het hele eiland gezien. ’s Avonds was de Full Moon Party, waar we voor kwamen natuurlijk. We hebben eerst nog een prachtige outfit ingeslagen (niet serieus prachtig dus) en zijn na het eten naar het strand van het feest gegaan, wat maar 10 minuutjes van ons hotel af zat. Ja, het was een super groot strandfeest met een heleboel mensen en drugs en drank. Maar zo super super super speciaal vonden we het nou ook weer niet. Best Europees zeg maar. Maar misschien komt dat ook omdat het laagseisoen is, en het minder druk was. De volgende dag gingen we weer terug. Eerst met de boot, tussen alle ongewassen, stinkende, vieze fullmoon party touristen. Toen nog even in de bus en daarna 4 uur wachten op het vliegveld. Rond 12 uur waren we terug in ons appartement.
De volgende dag was onze laatste dag samen... My God, dat is snel gegaan. Het was best verdrietig. We hebben lekker in bed gelegen, en zijn nog naar de Chatuchak market geweest omdat Gijs souvenirs mee wilde nemen. ’s Avonds zijn we naar Khao San geweest om nog een laatste drankje te doen met iedereen.
De volgende dag, horrible, moesten we afscheid nemen. Ik heb de hele dag als een depressieve puber in bed films gekeken, nadat ik Gijs bij het vliegveld had afgezet en ruzie had gemaakt met een taxi chauffeur. Maar ik moet weer werken morgen, dus ik stop NU met zeuren ! Het was een geweldige tijd, die ik niet snel vergeet en wat een echt hoogtepunt was in mijn Bangkoktijd. Over een maand komen mijn pap en mam al langs, en als zij er zijn gaat de laatste maand al in. Straks ga ik skypen met Gustav, kijken of hij mij ook zo mist, en dan ga ik slapen.
Adios!